Γιατί;

Με λένε Δέσποινα, είμαι δεκαέξι χρονών, μαθήτρια της Β’ Λυκείου και μέχρι στιγμής έχω δει να χάνονται πάρα πολλές ζωές ανθρώπων, ανάμεσα τους παιδιά στην ηλικία μου. Έχουν χαθεί παιδιά με τα οποία πήγαινα στο ίδιο σχολείο, τριγυρνούσαμε στον ίδιο χώρο όμως αυτό δεν συμβαίνει πια, διότι κάποιοι απερίσκεπτοι που βγήκαν στο δρόμο τους πήραν τη ζωή άθελα τους .Αυτό όμως δεν σταμάτησε τον πόνο των γονιών τους των φίλων τους. Πριν από δύο χρόνια το σχολείο μας θρήνησε το χαμό ενός παιδιού μόλις δεκαέξι χρονών. Δεν πρόλαβε να ευχαριστηθεί τη ζωή διότι κάποιος του στέρησε αυτό το δικαίωμα. Δεν είναι κρίμα λοιπόν να χάνονται άδικα ζωές νέων ανθρώπων!